fracture toughness سطح اتصال رزین کامپوزیتی و سرامیک

بیان مسأله: با کاربرد صحیح سایلن (silane) بدون نیاز به اچ کردن سطوح سرامیکی با اسید هیدروفلوئوریک, اتصال (bond) مطلوب کششی بین سرامیک ورزین حاصل می گردد. با توجه به اهمیت اتصال سرامیک به رزین کامپوزیتی در دندانپزشکی، امروزه بررسی بیشتر روش کاربردی صحیح سایلن با آزمونهای مناسب تردیگر ضروری به نظر می رسد.هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه interfacial fracture toughness سطوح سرامیکی صاف و خشن باندشده با روش صحیح کاربرد سایلن به یک رزین انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی, 80 دیسک سرامیکی به قطر 10 و ضخامت 2 میلیمتر تهیه گردید. به منظور surface treatment از چهار روش مختلف 1) پالیش سطوح سرامیکی تا 1 میکرون, 2) gritblast با ذرات آلومینای 50 میکرون, 3) اچینگ با اسید hf 10% به مدت 2 دقیقه و 4) gritblast و اچینگ استفاده شد. (در هر گروه 20 نمونه مورد بررسی قرار گرفت.) دیسک های سرامیکی داخل رزین pmma قرار داده شدند و در ناحیه adhesive، توسط نوار تفلون پوشانده شدند. یک سوراخ گرد به قطر 3 میلیمتر با زاویه 90 درجه روی نوار تفلون پانچ شد. سطوح سرامیکی expose مانده, توسط روش بهینه شده کاربرد سایلن، treat شدند و بعد از کاربرد یک unfilled resin, رزین استوانه ای به قطر 4 و طول 11 میلیمتر بر روی آن ساخته شد؛ سپس نمونه ها در دو محیط نگهداری مختلف (گروه a: آب مقطر 37 درجه سانتیگراد به مدت 24 ساعت و گروه b: آب مقطر 37 درجه سانتیگراد به مدت 30 روز) قرار گرفتند. (ic) interfacial fracture toughness با سرعت mm/min1 اندازه گیری شد. نحوه شکست با استفاده از استریومیکروسکوپ و سطوح شکست با استفاده از میکروسکوپ الکترونی بررسی گردیدند. به منظور تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون independent-samples t استفاده شد.یافته ها: مقدار میانگین interfacial fracture toughness به شرح زیر بود:1) گروه a:          ±sd j/m2  8/127±4/379 (4، 8/169±5/364 (3، 2/109±5/304 (2، 8/114±1/317 2) گروه b:           ±sd j/m2  489±9/639 (4، 6/182±3/629 (3، 1/185±648 (2، 4/134±6/255 بین میانگین میزان gic گروههای a1 تا a4 اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0p>). اما میانگین میزان gic در گروه b1 به طور معنی داری با گروههای b2، b3 و b4 اختلاف داشت (05/0p<)؛ همچنین افزایش قابل ملاحظه ای در میزان gic در گروههای اچ شده و gritblastشده بعد از 30 روز نگهداری در آب مقطر 37 درجه سانتیگراد وجود داشت (05/0p<). نحوه شکست به طور غالب به صورت interfacial و یا cohesive در رزین بود.نتیجه گیری: روش آزمون اندازه گیری fracture toughness مورد استفاده در این تحقیق می تواند برای ارزیابی ناحیه adhesive در سیستم های سرامیک- رزین مناسب باشد و در صورت استفاده از روش مناسب کاربرد سایلن، گیرمیکرومکانیکال با gritblast نمودن سطوح سرامیکی بدون نیاز به اچ کردن سطوح سرامیکی با hf کافی است.